Çeviren: Merve Koç
Aralarında yürüyen hayaletler
Dunmeri’nin parçalanmış ruhları, hatta belki tüm ırklardan olanları bile ölümden sonra varlığını sürdürür. Atalarının bilgi ve güçleri Dunmeri hanedanlıklarının soylarına fayda sağlar. Yaşayan aile üyeleri ve ölümsüz atalar arasındaki bağ kısmen kansal, kısmen ayinsel, kısmen iradeseldir. Evlilikle aileye katılan bir kimse kendini kabileye ayinler ve yeminlerle bağlar, atalarla iletişim kurabilir ve fayda sağlayabilir; fakat atalarla olan bağlantısı kendi çocuklarınınkinden daha azdır ve kendi soyunun atalarıyla olan iletişimi devam eder.
Aile mabedi
Her ailenin bir mabedi vardır. Bu, fakir evlerde eski aile kalıntılarının sergilenip saygı gösterildiği bir çukur veya ocak bile olabilir. Zengin hanelerde ise ataların kullanması için bir oda ayrılmıştır. Bu mabet Bekleme Kapısı olarak adlandırılır ve Oblivion’a giden odayı temsil eder.
Aile üyeleri atalarına olan saygılarını adak, dua veya görev yeminleri yoluyla burada gösterirler. Karşılığında ise atalardan bilgi, eğitim veya kutsama alınır. Bu yüzden atalar evin, özellikle de Bekleme Kapısı’nın koruyucusudur.
Hayalet çiti
Atalarından kalanların Necrom gibi Ölü Şehirleri’ne düzgün bir şekilde gömüldüğünden emin olmak bir ailenin en kutsal görevlerinden biridir. Ruhlar burada ölümlü dünyanın ürpertilerine karşı birbirlerine rahatlık sağlarlar. Fakat bir ata, onur ve fedakarlık göstergesi olarak aileyi ve mabedi koruma amaçlı kendinden kalanların bir kısmını hayalet çitine hizmet etmesi için bağışlayabilir. Bu tarz bir ayarlama genellikle aile üyesinin isteğiyle olur, mesela ondan kalan bir eklem kemiği dinsel büyüyle birleştirilip kabilenin hayalet çitine seremoniyle gönderilir. Daha istisnai durumlarda tüm iskelet veya korunmuş bir ceset bile hayalet çitine verilebilir.
Arta kalanlar bir yol gösterici olur ve ataların ruhlarına, özellikle de kendi ruhlarına odaklanırlar. Hayalet çiti için ne kadar parça kullanılırsa çit de o kadar güçlü olur. Dünya üzerindeki en güçlü ölümlüler arkalarında en güçlü parçaları bırakırlar.
Tribunal tarafından Blight’ı zaptetmek için yapılmış olan Büyük Hayalet Çiti, Tapınak’tan, Indoril ve Redoran ailelerinden ruhunu tapınağa ve kabileye adamış birçok güçlü kahramanın kemiklerini bir arada tutar. Çit aynı zamanda Necrom’un Yeraltı Mezarları’ndan ve Rüzgartepe’nin savaş alanlarından alınmış kemikler de bulundurur.
Fani ürpertiler
Ruhlar ölümlü dünyayı ziyaret etmekten hoşlanmazlar, görev ve zorunluluk dışında da etmezler. Diğer dünyanın onlar için bu acılarla dolu ve soğuk dünyadan daha rahat olduğunu söylerler.
Çılgın ruhlar
İstemedikleri halde bizim dünyamızda kalmak zorunda olan ruhlar deli ruhlar veya hayaletler olabilirler. Bazı ruhlar bir kişiye, eşyaya veya yere olan duygusal bağlılıklarından ya da kötü ölüm şartlarından dolayı bu dünyaya bağlı kalırlar. Böylelerine “dadanmış” denir.
Bazı ruhlarsa büyücüler tarafından sihirli eşyalara bağlı bırakılırlar. Eğer ruh buna gönülsüzse genelde delirir. Gönüllü bir ruh ise gücüne ve sihirbazının bilgeliğine göre akıl sağlığını koruyabilir.
Bazı ruhlar istemedikleri halde aile mabetlerini korumakla görevlendirilirler. Böylesi üzücü bir kader ancak hayatında aileye iyi hizmet edememiş olanlar içindir. Sorumluluk sahibi ve onurlu ata ruhlar genellikle bu asi ruhların yakalanmasına yardım eder.
Bu ruhlar çoğunlukla delirir ve korkunç gardiyanlar olurlar. Ritüellerle kabile ölümlülerine zarar vermeleri engellenmeye çalışılır ama bu onları hırçın ve zararlı davranışlarından alıkoymaz. Davetsiz misafirler için oldukça tehlikelidirler. Aynı zamanda, eğer bir davetsiz misafir ruhun deliliğiyle oynayabilirse onu kontrol edebilir.
Oblivion
Oblivion’un varlığı Tamriel’deki tüm kültürler tarafından kabul edilmiştir. Ama bu öteki dünyanın doğası, Aedra ve Daedra’nın burada yaşadığı, iletişim ve yolculuğun sihirle ve ritüellerle yapılabileceği hakkında pek fazla ortak görüş yoktur.
Dunmer, bu dünya ve Oblivion arasındaki farkı Tamriel’in insan kültürleri gibi tanımlamaz. Belirli sınırları olan iki farklı dünya olduklarını söylemek yerine bir bütün olduklarını varsayarlar. Bu felsefi bakış açısı Elflerin sihirle olan yakınlıklarını en iyi şekilde açıklar.
Yabancıların gözünde Dunmeri atalarına ibadet ve ruh sihri
Altmeri ve Bosmeri kültürleri atalarına çok değer verirler ama sadece ruhlarının bu dünyadan sonrakine geçmesine saygı duyarak. Orman elfleri ve Yüce elfler, ölü ruhların bu dünyada kalmasının acımasız ve doğadışı olduğunu düşünürler. Daha aykırı olansa atalarının vücutlarından kalanların kül çukurlarında ve hayalet çitlerinde sergilenmesidir. Örneğin, bir aile mabedinde parmak kemikleri sergilenmesi Bosmer (ölülerini yerler) ve Altmer’e (ölülerini gömerler) göre günahkarcadır.
Tamriel’in insan ırkları, Orklar ve Argonyalılar gibi kötü ve insanlık dışı fakat daha sofistike olan Kara elflerden korkar, onları dışlarlar. Tamriel’de yaşayan insan toplulukları Dunmeri atasal ibadeti ve ruh sihrini ölü çağırmayla bağdaştırırlar, aslında bu bağdaştırma Kara elflerin Tamriel’deki kötü ünlerinden sorumludur. Bu cahilce bir kavram hatasıdır çünkü kabul edilebilirin dışındaki ölü çağırma ritüelleri onların gözünde iğrenç ve mide bulandırıcıdır.
Kara elfler hiçbir zaman hiçbir Kara elf veya herhangi bir elften kalanlar üzerinde sihirli ölü çağırma ritüelleri yapmayı düşünmez. Fakat İnsan ve Ork ırklarının hayvandan daha fazlası olduklarını düşünürler. Herhangi bir kuştan, böcekten, hayvandan veya başka bir şeyden arta kalanlar üzerinde ölü çağırma yapılamayacağına dair bir kuralsa yoktur.
İmparatorluk politikası Dunmeri’nin atalarına saygı ve ruh sihrini din olarak tanımlar ve İmparatorluğun güvenliğini tehdit etmediği sürece özgürlüklerini korur. Aslında, birçok İmparatorluk resmi görevlisi ve tüccarı Kara elflerin atasal ibadetlerini ve atalarından kalanları sergilemelerini barbarca bulur.
Telvanni “Ölü Çağırması”
Telvanniler ölü çağırmada birer ustadır. Fakat Kara elflerden kalanlar üzerinde ölü çağırma çalışmaları yapmazlar. Mantıklı Telvanniler bu tarz çalışmalara gönülsüzce ve haklı olarak öfkeyle saygı duyarlar. Hayvanlar ve İnsan, Ork, Argonyalılar (teknik olarak Rüzgartepe’de hayvandan fazlası olmayan ırklar) üzerinde ölü çağırma çalışmaları yaparlar.
————————
Yayıncının notu
Bu kitap Rüzgartepeli adı bilinmeyen bir Alim tarafından Armistice imzalandıktan hemen sonra yazılmıştır. Belirtilen çalışmaların çoğu gözden düşmüştür. En belirgin değişiklikler ölü çağırma ve Büyük Hayalet Çiti üzerinde olmuştur. Dunmer bugün herhangi bir ırk üzerinde ölü çağırma çalışmaları yapılmasını iğrenç bulmaktadır. Büyük Hayalet Çiti, atasal ibadette birçok değişikliğe yol açmıştır. Büyük çoğunluğu Dagoth Ur dağının etrafındaki Büyük Hayalet Çiti’ni güçlendirenlerle birlikte, bugün Rüzgartepe’de çok az hayalet çiti vardır. Tapınak, haneler arasında bu tarz çalışmaları bencilce olarak tanımlar. Aile mezarlarının ve özel Bekleme Kapılarının bakımı da iyice unutulmuştur, Armistice’dan beri bu mabetlerde çok az şey gömülüdür. Son yıllarda çoğu Dunmerli yerel bir tapınakta saklanan atalarından kalma küçük parçaları kutsal saymaktadır.